Ακούμε πραγματικά τα παιδιά μας; - Ενσυναίσθηση

Ενσυναίσθηση: ακούμε πραγματικά τα παιδιά μας;

  Ακούμε πραγματικά και με ενσυναίσθηση τα παιδιά μας ή μπλοκάρουμε τα συναισθήματα τους; Πολλές φορές νομίζουμε ότι ακούμε τα παιδιά μας όταν μας μιλάνε, αλλά είτε άλλες σκέψεις έχουν κατακλύσει το μυαλό μας και ουσιαστικά η προσοχή μας είναι στραμμένη αλλού, είτε εστιάζουμε στο α΄επίπεδο επικοινωνίας (τις λέξεις), χάνοντας την ουσία, το ποια ανάγκη προσπαθεί το παιδί να μας επικοινωνήσει.

  Αν νομίζετε ότι ακούτε το παιδί σας, τότε προσέξτε: έχετε βλεμματική επαφή μαζί του την ώρα που μιλάει; Η βλεμματική επαφή, μπορεί να φαίνεται κάτι απλό αλλά είναι πολύ σημαντικό για την ανθρώπινη επικοινωνία γενικά. Μία από τις κυριότερες αιτίες για τις οποίες μπορεί να μην ακούμε τα παιδιά είναι όταν δικοί μας φόβοι ή ανασφάλειες παρεμβάλλονται στην επικοινωνία μας μαζί τους. Κάποιες φορές φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τα έντονα συναισθήματα των παιδιών μας, οπότε με τις απαντήσεις μας τα μπλοκάρουμε.

  Για παράδειγμα όταν το παιδί μας κλαίει κι εμείς δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε, μπορεί να πούμε: “Έλα, μην κλαις! Δεν έγινε τίποτε! Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου!” ή ” Δεν συμβαίνει τίποτε για το οποίο πρέπει να αναστατωθούμε! Όλα καλά!” Οι παραπάνω αποκρίσεις μας, έχουν ως αποτέλεσμα να λογοκρίνουν και να ακυρώνουν το συναίσθημα του παιδιού, κάνοντας το να νιώθει ματαίωση και απογοήτευση! Ποιες άλλες δικές μας αντιδράσεις σε καταστάσεις δυσάρεστες για τα παιδιά δεν τα βοηθάνε, αλλά αντίθετα μπλοκάρουν τα συναισθήματα τους;

  Όταν α) προσπαθούμε να εκλογικεύσουμε το συναίσθημα τους: “Μην κλαις. Δεν βλέπεις ότι το άλλο παιδί δεν ήθελε να σε χτυπήσει;” 

β) χρησιμοποιούμε την τεχνική της απόσπασης προσοχής: “Μην κλαις. Θες να σου πω κάτι αστείο που έγινε σήμερα;”

  γ) ακυρώνουμε το παιδί: ” Έπρεπε να το είχες καταλάβει. Ξεπέρασε το. Μην απογοητεύεσαι”,

 δ) κρίνουμε το παιδί: “Μην είσαι χαζός.”,

 ε) του βάζουμε μια ταμπέλα: “Τώρα γίνεσαι υπερβολικός”.

Μπορεί να μας φαίνεται ότι δεν επιδρά κάπως στην ψυχολογία του παιδιού, καθώς με μια πρώτη ματιά δεν έχουν άμεσο στόχο να βλάψουν το παιδί. Ουσιαστικά όμως δεν βοηθούν το παιδί να νιώσει ότι το ακούν και το κατανοούν τα πρόσωπα αναφοράς του, οι γονείς του δηλαδή! Αυτό που ουσιαστικά συμβαίνει, είναι το παιδί να νιώθει ότι τα άσχημα συναισθήματα δεν είναι αποδεκτά! Όταν προσπαθούμε να κάνουμε ένα αναστατωμένο παιδί να χαμογελάσει προσπερνώντας και μη δίνοντας ουσιαστικά σημασία σε ό,τι το αναστάτωσε, το κάνουμε να νιώθει περισσότερο θυμό και δυσφορία.

  Τα πράγματα μπορεί να γίνουν καλύτερα αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τις παγίδες στις οποίες πέφτουμε και να τις αποφεύγουμε! Πριν βιαστούμε να δώσουμε μια συμβουλή στα παιδιά μας στο πώς να αντιμετωπίσουν την κατάσταση που τα δυσκολεύει, ας τα ρωτήσουμε πρώτα τι θα ήθελαν από εμάς! Το πιο σημαντικό από εμάς είναι να νιώθουν ότι ακούμε πραγματικά αυτό που τα απασχολεί. Γιατί μόνο αν νοιαζόμαστε και ακούμε πραγματικά θα νιώσουμε τις ανάγκες τους και το μήνυμα που προσπαθούν να μας μεταφέρουν πίσω από τις λέξεις που χρησιμοποιούν.

Μαθαίνοντας στο παιδί μας την ώρα!

Μαθαίνοντας στο παιδί μας την ώρα!

Το παιδί μας μεγαλώνει και έρχεται η στιγμή να μάθει την έννοια του χρόνου. Προτού όμως μάθει να διαβάζει την ώρα θα πρέπει να έχει αποκτήσει εμπειρία, ωριμότητα και να έχει κατανοήσει το περιβάλλον του.

Πριν από την ηλικία των δύο ετών το παιδί γνωρίζει μόνο έναν χρόνο, το παρόν! Όταν ζητήσει κάτι το θέλει αμέσως. Μεταξύ δύο και τριών ετών οι έννοιες «σε λίγο» και «αργότερα» αρχίζουν να του γίνονται κατανοητές και έτσι μπορεί να περιμένει χωρίς απογοήτευση μέχρι να πραγματοποιηθεί η επιθυμία του. Στα τρία του χρόνια αρχίζει να κατανοεί λέξεις όπως «αύριο» και «χθες» και περίπου στην ηλικία των έξι-επτά ετών ο χρόνος αρχίζει να του γίνεται απόλυτα αντιληπτός. Θα ξεκινήσει να διαβάζει αριθμούς, να μετρά και τότε θα μπορεί πλέον να μάθει την ώρα χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες.

Βοηθήστε το παιδί σας στην εκμάθηση του χρόνου

Σας παραθέτουμε μερικές χρήσιμες ώστε να βοηθήσετε το παιδί σας να προσανατολιστεί μέσα στο χρόνο:

·         Συνδέστε τις ημέρες της εβδομάδας με συγκεκριμένες δραστηριότητες: π.χ. την Δευτέρα θα πάμε στο πάρκο, την Τρίτη θα πάμε για ψώνια κλπ.

·         Μιλήστε στο παιδί σας για τις δραστηριότητες του επιμένοντας σε χρονικούς προσδιορισμούς και αλληλουχία. Π.χ. «πριν πάμε για ψώνια θα περάσουμε από το σπίτι της γιαγιάς και μετά θα φάμε κολατσιό».

·         Όταν βλέπει κινούμενα σχέδια ή του διαβάζετε ένα παραμύθι βοηθήστε το να κατανοήσει πως συνδέονται χρονικά τα γεγονότα μεταξύ τους.

·         Αγοράστε του ένα ωραίο μεγάλο ημερολόγιο και κρεμάστε το στο δωμάτιο του. Εξηγήστε του ότι πρέπει να διαγράφει κάθε μέρα που περνάει και μετρήστε μαζί τις μέρες που απομένουν μέχρι τα γενέθλια του ή τις διακοπές.

Διαβάζοντας την ώρα

Μόλις το παιδί μάθει να διαβάζει αριθμούς είναι έτοιμο να διαβάσει και την ώρα σε ένα αναλογικό ρολόι. Tο πρώτο στάδιο είναι να του μάθετε τι σημαίνει ένα δευτερόλεπτο, ένα λεπτό, μία ώρα.

·         Ένα λεπτό; Είναι όσο χρειάζεται ο δείκτης των δευτερολέπτων να κάνει έναν πλήρη κύκλο, όσο διαρκεί μία αγκαλιά.

·         Ένα δευτερόλεπτο; Όσο σου παίρνει να πεις «ουφ»!

·         Μία ώρα; Ένας κύκλος του λεπτοδείκτη όσο διαρκεί μία βόλτα στο πάρκο.

Το δεύτερο στάδιο είναι να το κάνετε να προσέχει κάποιες ιδιαίτερες ώρες που έχουν νόημα για την καθημερινή του ζωή όπως στις δώδεκα που οι δείκτες θα είναι ψηλά θα έρθεις να φάμε. Τέλος, κατασκευάστε μαζί ένα μεγάλο ρολόι από χαρτόνι και εκτός από τους αριθμούς γράψτε πάνω τους όρους «και τέταρτο», «παρά τέταρτο», «και μισή» κλπ. Εξηγήστε του πως λειτουργεί και παίξτε παρέα.

Τι να κάνω εάν το παιδί μου δυσκολεύεται να μάθει την ώρα;

Για τα παιδιά η έννοια του χρόνου είναι κάτι που τα μπερδεύει πολύ στην αρχή και δυσκολεύονται να διαβάσουν ένα ρολόι. Ξεκινώντας όμως το σχολείο αρχίζουν να κατανοούν όλο και περισσότερα για τον χώρο, χρόνο κλπ. Παιδιά που δυσκολεύονται ή αδυνατούν στη σχολική ηλικία να διαβάσουν την ώρα πιθανόν να παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες ή δυσλεξία. Σε περίπτωση που διαπιστωθεί κάποια δυσκολία συμβουλεύουμε τους γονείς να επισκεφτούν έναν Ειδικό προκειμένου να τους συμβουλεύσει και να τους καθοδηγήσει.

πηγή: www.mandou.gr 

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ..

Πρώτες μέρες στο σχολείο!

Τα σχολεία ανοίγουν σε μερικές μέρες και πολλές μαμάδες μας έχουν καλέσει γεμάτες ανησυχία για τις πρώτες μέρες στο σχολείο. Ψυχραιμία υπομονή και αγάπη, αντιμετωπίζουν το φαινόμενο αυτό που ονομάζεται άγχος αποχωρισμού. Το άγχος αποχωρισμού είναι ένα φυσιολογικό αναπτυξιακό φαινόμενο στη ζωή ενός παιδιού. Συνήθως εμφανίζεται στον 6ο μήνα της ζωής, όπου το μωρό δυσανασχετεί όταν δεν βλέπει τους γονείς του και συνεχίζει να υφίσταται μέχρι την ηλικία των 3 ετών. Το άγχος αυτό μειώνεται σταδιακά με το μεγάλωμα, καθώς το παιδί αποκτά την βεβαιότητα ότι, ακόμα κι αν η μητέρα φύγει προσωρινά, δεν «χάθηκε», υπάρχει και θα ξαναγυρίσει. Ωστόσο, μπορεί να αναζωπυρώνεται, όταν το παιδί ή όλη η οικογένεια περνάει κάποιες δύσκολες καταστάσεις ή αλλαγές, όπως είναι η έναρξη του σχολείου.

Η πρώτη φορά στο σχολείο αποτελεί σημαντική αλλαγή στη ζωή του παιδιού και της οικογένειας. Οι πρώτες μέρες συχνά συνοδεύονται από κλάματα, έντονα συναισθήματα και ψυχική κούραση, τόσο για τα παιδιά όσο και για τους γονείς, οι οποίοι έρχονται σε επαφή, συνειδητά ή ασυνείδητα, με τις δικές τους εμπειρίες αποχωρισμού.

 Είναι απόλυτα φυσιολογικό λοιπόν, να υπάρξουν αρκετές δυσκολίες προσαρμογής στο ξεκίνημα – δυσκολίες που χρειάζονται από τους γονείς υπομονή μέχρι ο νέος μαθητής να προσαρμοστεί πλήρως στο καινούριο γι’ αυτόν περιβάλλον. Συγκεντρώσαμε λοιπόν κάποιες πρακτικές ιδέες που μπορούν να βοηθήσουν στο πρώτο αυτό κρίσιμο διάστημα της ενσωμάτωσής του στη σχολική πραγματικότητα:

Επισκεφτόμαστε με το παιδί το σχολείο πριν την επίσημη έναρξη των μαθημάτων.

Μία ή και περισσότερες επισκέψεις με το παιδί στο χώρο του σχολείου λίγο πριν την έναρξη των μαθημάτων μπορούν ν’ αποδειχτούν πολύ χρήσιμες. Θα δει το προαύλιο, τις αίθουσες, τους υπόλοιπους χώρους κι εάν είναι εφικτό θα μιλήσει για λίγο με τη δασκάλα του. Έτσι το παιδί θα αποκτήσει μία αρχική εξοικείωση με το χώρο – σημαντική ενόψει της “επίσημης πρώτης”.

 Συζήτηση με το παιδί.

Στις συζητήσεις με το παιδί στο διάστημα πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς καλό είναι να μπαίνει σταδιακά το θέμα “σχολείο”. Ας μιλήσουμε με το παιδί, ας μοιραστούμε τις ανησυχίες και τις απορίες του κι ας του δώσουμε ακριβείς πληροφορίες – που να ανταποκρίνονται δηλαδή στην πραγματικότητα που θα συναντήσει μετέπειτα. Μπορείτε επίσης να μοιραστείτε με το παιδί σας τις δικές σας εμπειρίες από το σχολείο. Φροντίστε να επιλέξετε τις πιο αστείες και ευχάριστες μην διστάσετε όμως να ομολογήσετε πως την πρώτη μέρα είχατε κι εσείς άγχος και φόβο για το άγνωστο, συναισθήματα όμως που, όπως θα του εξηγήσετε, είναι φυσιολογικά και απολύτως αποδεκτά. Τονίστε του επίσης πως πολύ γρήγορα τα ξεχάσατε, κάνατε καινούργιους φίλους και συμπαθήσατε τη δασκάλα σας.

Ελέγχουμε το δικό μας άγχος και δεν το μεταδίδουμε στο παιδί.

Είναι αναμενόμενο να μας διακατέχει άγχος και ανησυχία για τις πρώτες ημέρες του παιδιού μας στο σχολείο. Είναι μία καινούρια πραγματικότητα και γι’ αυτό και για εμάς. Είναι όμως πολύ σημαντικό να φροντίσουμε να μην του μεταδώσουμε αυτήν την ανησυχία.

Αγοράζουμε τα σχολικά είδη παρέα.

Η διαδικασία της αγοράς των απαραίτητων σχολικών ειδών για την πρώτη τάξη είναι μία πολύ ευχάριστη διαδικασία στην οποία το παιδί πρέπει να έχει κύριο ρόλο. Διαλέγουμε παρέα τη τσάντα, τα μολύβια κι όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα, αφήνοντάς το να βάλει τις δικές του πινελιές γούστου.

Το συνοδεύουμε την πρώτη ημέρα στο σχολείο και παραμένουμε εκεί για λίγη ώρα.

Η παρουσία μας εκεί  θα το βοηθήσει ιδιαίτερα, δίνοντας του ένα αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς την πρώτη του ημέρα σ’ ένα ολοκαίνουριο, άγνωστο γι’ αυτό περιβάλλον. Προσοχή μόνο να μην το παρακάνουμε γιατί το παιδί μας θα πρέπει από ένα σημείο και μετά να βρει μόνο του το δρόμο του στη σχολική κοινότητα.

Τι να κάνουμε όταν κλαίει;

  Όταν τις πρώτες μέρες, το παιδί ξεκινάει για το σχολείο κλαίγοντας, του μιλάμε καθησυχαστικά, το διαβεβαιώνουμε για την αγάπη μας και ότι θα επιστρέψουμε να το πάρουμε σύντομα, χωρίς να κάνουμε θέμα το γεγονός ότι το παιδί κλαίει. Να το αποχαιρετίσουμε με αποφασιστικότητα, δείχνοντάς του ότι εμπιστευόμαστε την ικανότητά του να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Όταν το παιδί κλαίει πολύ, καλό είναι να απομακρυνθούμε, αντί να παραμείνουμε προσπαθώντας να το ηρεμήσουμε, γιατί έτσι το πρόβλημα εντείνεται.

  Είναι πολύ πιθανό το παιδί μας να διαμαρτυρηθεί για σωματικούς πόνους, ότι πονάει η κοιλιά του η το κεφάλι του. Αν συμβεί αυτό, θα πρέπει να ακούσουμε το παιδί με προσοχή, να το καθησυχάσουμε, να μετριάσουμε την ανησυχία του και να του πούμε ότι θα πάει στο σχολείο.

Τέλος, ας έχουμε κατά νου και κάτι ακόμη:  είναι πολύ πιθανό το πρώτο διάστημα ν’ αντιμετωπίσουμε αρκετά προβλήματα με την προσαρμογή του παιδιού μας στη νέα πραγματικότητα. Πρέπει να έχουμε υπομονή και να σταθούμε δίπλα του μέχρι να τα ξεπεράσει και να ενταχθεί πλήρως στη σχολική καθημερινότητα. Κι ας μη μας βασανίζουν ερωτήματα του τύπου ”γιατί το δικό μου παιδί δυσκολεύεται τόσο να προσαρμοστεί ενώ ο συμμαθητής και φίλος του ‘…..’ τα κατάφερε πολύ πιο γρήγορα”. Να θυμόμαστε ότι κάθε παιδί έχει το δικό του απόλυτα ξεχωριστό χαρακτήρα και θέλει το δικό του χρόνο για να προσαρμοστεί σε νέες καταστάσεις.