Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016

Μία δασκάλα μιλάει για την αξία της ανθρώπινης επαφής στη διδασκαλία στα TED. - Με ελλ. υπότιτλους.


Μία δασκάλα μιλάει για την αξία της ανθρώπινης επαφής στη διδασκαλία στα TED. Με ελλ. υπότιτλους
Όταν, η επί 40 χρόνια δασκάλα, Ρίτα Πίρσον άκουσε μια συνάδελφό της να δηλώνει:«Δε με πληρώνουν για να συμπαθώ τα παιδιά», της απάντησε: «Ναι, αλλά τα παιδιά δε μαθαίνουν από ανθρώπους που δε συμπαθούν».
Πάνω σε αυτή την αρχή βασίζεται και η καταπληκτική ομιλία της εκπαιδευτικού κατά την οποία τονίζει ότι το πιο βασικό πράγμα στην διδασκαλία είναι η επαφή μεταξύ μαθητή και δασκάλου. Και δυστυχώς αυτό που είναι τελικά προαπαιτούμενο για να γίνει ένα μάθημα γόνιμο, είναι κι αυτό που θεωρείται δευτερεύον από τους εκπαιδευτικούς. Στην ομιλία της η Πίρσον μιλά για την ενσυναίσθηση και προτρέπει τους δασκάλους να «κατέβουν από την έδρα» και να αγγίξουν τις ψυχές των παιδιών.

Συνειρμική Σκέψη - Συμβουλές



















Ένα παιδί μικρής ηλικίας πλησιάζει τον πατέρα με το αγαπημένο της παραμύθι στα χέρια. Εκείνος ανασηκώνει το βλέμμα από το περιοδικό που διάβαζε μέχρι τη στιγμή εκείνη:

«Μπαμπά βιβλίο!», φωνάζει το παιδί όλο ενθουσιασμό, δείχνοντας το περιοδικό.
«Βιβλίο μου!», φωνάζει χαρούμενη απλώνοντας το χέρι της με το βιβλίο στο μέρος του πατέρα.

Το παιδί αρχίζει να γενικοποιεί – να μαθαίνει, δηλαδή, μια λέξη όπως είναι το βιβλίο που μπορεί να εκπροσωπήσει διαφορετικά πράγματα με κάτι κοινό μεταξύ τους. Τα παιδιά, αφού μάθουν να ονοματίζουν αντικείμενα και πράξεις σημαντικές για τα ίδια, ξεκινούν να σχηματίζουν συνειρμούς. Δημιουργούν συνδέσεις μεταξύ δύο πραγμάτων. Οι συνειρμικές δεξιότητες περιλαμβάνουν το ταίριασμα αντικειμένων, την ταξινόμηση, την περιγραφή και την οργάνωση.



Βοηθήστε το παιδί σας να αναπτύξει συνειρμικές δεξιότητες

Ακολουθήστε αυτές τις συμβουλές στην καθημερινότητά σας:

  • Βοηθήστε το παιδί να ταιριάξει παρόμοια αντικείμενα.
Αφήστε το παιδί να σας «βοηθήσει» όταν μαζεύετε τα μαχαιροπίρουνα ή ξεχωρίζετε τα ρούχα, ώστε να μάθει να ταιριάζει αντικείμενα. Πείτε στο παιδί, «Δώσε μου ένα ίδιο σαν αυτό (κάλτσα, πουκάμισο, κουτάλι, πιρούνι)» ή «Βάλε μαζί όλα τα…(παντελόνια, μαχαίρια, κτλ.)». Αν το παιδί σας κάνει κάποιο λάθος (βάλει ένα πιρούνι μαζί με τα κουτάλια), ρωτήστε, «Αυτό είναι κουτάλι;» Βοηθήστε το παιδί να απαντήσει, «Όχι, αυτό δεν είναι κουτάλι». Έπειτα, μπορείτε να δείξετε στο παιδί σας και να πείτε, «Αυτό είναι πιρούνι. Πάει μαζί με τα πιρούνια, όχι με τα κουτάλια. Όλα αυτά εδώ είναι κουτάλια».

  • Πώς να μάθετε στο παιδί να περιγράφει και να ταξινομεί βάσει ιδιοτήτων
Ιδιότητες είναι τα χαρακτηριστικά των αντικειμένων, απαραίτητα για την περιγραφή τους όπως είναι το μέγεθος, το χρώμα, η υφή, και το σχήμα. Καθώς το παιδί σας μεγαλώνει, ζητήστε του να σας δώσει όλα τα κόκκινα πουκάμισα ή τα μικρά κουτάλια. Βοηθήστε το παιδί να ταξινομήσει τουβλάκια ή παιχνίδια βάσει χρώματος, σχήματος ή μεγέθους, ενώ παίζετε. Σε μια έξοδο στο σούπερμαρκετ, πείτε στο παιδί να σας βοηθήσει να βρείτε «μεγάλα, κόκκινα μήλα σαν αυτό εδώ», ή «Θέλουμε τη σούπα στις άσπρες κονσέρβες, όχι στις κόκκινες».

  • Βοηθήστε το παιδί να μάθει να χωρίζει σε κατηγορίες
Αφιερώστε χρόνο στην παρατήρηση καταλόγων μαζί με το παιδί σας. Ενώ κοιτάζετε εικόνες με έπιπλα, μπορείτε να υποβάλλετε ερωτήσεις στο παιδί όπως, «Ποιο πάει στην κρεβατοκάμαρα;» και «Σε ποιο μπορείς να καθίσεις;» Βοηθήστε το παιδί να δημιουργήσει συνειρμούς μεταξύ των αντικειμένων και της συνηθισμένης θέσης και λειτουργίας τους.

Στη διάρκεια του μεσημεριανού γεύματος, βοηθήστε το παιδί σας να περιγράψει και να κατηγοριοποιήσει φαγητά μαζί σας. Πείτε, «Μμμμ, μου αρέσει το καλαμπόκι! Είναι κρέας ή λαχανικό;», «Δείξε μου το τραγανιστό (πράσινο, αλμυρό, μαλακό) φαΐ από αυτά που τρώμε». Επίσης, μπορείτε να ρωτήσετε, «Ποιο φαΐ δεν μπορείς να φας με κουτάλι;», και «Ποιο φαΐ δεν χρειάζεται να μασήσουμε;»

  • Πώς να μάθετε στο παιδί να δημιουργεί συνειρμούς μεταξύ προβλημάτων και πρακτικών λύσεων
Ζητήστε από το παιδί ενώ παρατηρείτε εικόνες με ρούχα να σας απαντήσει σε ερωτήσεις τύπου, «Μπορείς να μου δείξεις τι φοράς στα πόδια σου όταν βρέχει;» Αυτή η μέθοδος βοηθάει το παιδί να μάθει να φτιάχνει συνειρμούς μεταξύ «προβληματικών» καταστάσεων ή γεγονότων και των λύσεών τους.

  • Πώς θα μάθει το παιδί να οργανώνει δραστηριότητες
Υποβάλλετε απλές ερωτήσεις ή κεντρίστε το ενδιαφέρον του παιδιού όσον αφορά καθημερινές δραστηριότητες που χρειάζονται οργάνωση. Αυτές οι ερωτήσεις δεν χρειάζεται να γίνονται επί καθημερινής βάσης αφού δύνανται να γίνουν «προσπάθεια» για το παιδί. Αρκεί να γνωρίζετε πως κάποιες δραστηριότητες, που συχνά εκτελείτε στη διάρκεια της ημέρας, μπορούν να γίνουν ευκαιρία για μάθηση.

Ωφέλιμο είναι, επίσης, να εκφράζετε τα σχόλιά σας με τρόπο που θα βοηθά το παιδί να οργανώσει τις λέξεις και τις σκέψεις του. Σας παρουσιάζεται, πιθανώς, η ευκαιρία για ψώνια με το τρίχρονο παιδί σας:

Γονέας: «Ας ετοιμαστούμε. Χιονίζει έξω και κάνει κρύο! Τι πρέπει να φορέσουμε;»
Παιδί: «Μπότες; Γάντια;»
Γονέας: «Σωστά! Τι άλλο θα κρατήσει ζεστά τα πόδια μας;»
Παιδί: «Ένα ζευγάρι κάλτσες!»


Τα παιδιά αγαπούν να μιλούν με τους γονείς τους. Σχεδιάστε συζητήσεις ώστε να βοηθήσετε το παιδί σας να οργανώσει τις σκέψεις του και να κατασκευάσει σωστές απαντήσεις. Να χρησιμοποιείτε εμπειρίες από την καθημερινότητά σας για να βοηθήσετε το παιδί να αναπτύξει τη δεξιότητα δημιουργίας σημασιολογικών και πραγματολογικών συνειρμών.


Πηγή: Beth Witt, Parent Articles 1, Communication Skill Builders, a division of The Psychological Corporation

Τι είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ο Αυτισμός; - Στρατηγικές

  Ακούμε πολλές φορές, ακόμη και από ειδικούς, τον στενάχωρο μύθο πως τα άτομα με αυτισμό δεν αναζητούν την κοινωνικότητα και την επαφή με τους ανθρώπους γύρω τους. Αυτή είναι μια πολύ επιφανειακή προσέγγιση, ένα γρήγορο και επιπόλαιο συμπέρασμα.
  Φυσικά και τους αρέσει να κάνουν παρέα με άλλα παιδιά, τους είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο να παραμείνουν σε έναν κύκλο μια ομάδα ή να διατηρήσουν μια συζήτηση.
Όχι γιατί δεν αντέχουν την ανθρώπινη επαφή αλλά γιατί νιώθουν αμηχανία καθώς δεν ξέρουν πώς να «μεταφράσουν» τη συμπεριφορά των άλλων. Δυσκολεύονται  να αναγνωρίσουν  τις προθέσεις και την συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω τους με αποτέλεσμα πολλές φορές να την παρερμηνεύουν. Μια πράξη αγάπης όπως πχ το τράβηγμα του χεριού μπορεί να ληφθεί σαν απειλή. Έχοντας χαθεί λοιπόν στη «μετάφραση» στιγμιαία φορτίζονται συναισθηματικά. Κατακλύζονται από συναισθήματα αβεβαιότητας, άγχους, αμηχανίας και τελικά ανυπομονησίας με αποτέλεσμα εκρήξεις θυμού ή αποστροφή (φυγή). 
Μπορούμε λοιπόν  να παίξουμε σημαντικό ρόλο στη ζωή των παιδιών με αυτισμό βοηθώντας τα να μάθουν να  διαπραγματεύονται με τον κόσμο γύρω τους.  Καθώς δυσκολεύονται να εκφράσουν τους φόβους και  τις ανησυχίες τους, χρειάζονται κάποιον να τους  βοηθήσει να αφήσουν την ασφαλή φανταστική  ζωή τους  και να αντιμετωπίσουν τις  αβεβαιότητες του εξωτερικού πραγματικού κόσμου. Αυτό θα επιτευχθεί παρέχοντάς τους οργάνωση και σταθερότητα μέσω στρατηγικών διδασκαλίας που βασίζονται στην ηθική επιβράβευση και στην ανάπτυξη καίριων δεξιοτήτων.
Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο θα διευκολύνουμε την επιτυχία τους αλλά θα τους βοηθήσουμε να νιώσουν λιγότερο απομονωμένοι από τους  άλλους και λιγότερο καταβεβλημένοι από τις απαιτήσεις της καθημερινής τους ζωής.
  Συμπεριφορές και μοτίβα που θεωρούμε στη ζωή μας αυτονόητα και μεγαλώνοντας τα αναπτύσσουμε, στον αυτισμό θα πρέπει να τα χτίσουμε κομμάτι – κομμάτι. Χρειάζονται να  μάθουν πώς να συμπεριφέρονται σε κοινωνικούς υπαινιγμούς και να τους δοθεί μια «λίστα απαντήσεων» τις οποίες θα μπορούν να χρησιμοποιούν σε διάφορες κοινωνικές καταστάσεις.
Πρέπει λοιπόν να διδαχθούν τι να πουν και πώς να το πουν. Ένας τρόπος είναι μέσα από παιχνίδια ρόλων και μίμησης.
Η κοινωνική τους κρίση βελτιώνεται μόνο όταν έχουν διδαχθεί κάποιους κανόνες που άλλοι ακολουθούν ενστικτωδώς
  Όταν βρίσκονται σε καινούριο περιβάλλον με νέα πρόσωπα, παιδιών ή μαθητών, νοιώθουν ανησυχία (υπερβολική έκκριση αδρεναλίνης δημιουργεί υπερδιέγερση και επομένως τάση φυγής ή επιθετικότητα = fight or flight). Τότε νοιώθουν την ανάγκη να τρέξουν, να σκαρφαλώσουν και γενικά να ξοδέψουν το περίσσευμα ενέργειας που τους κατακλύζει, να «επιτεθούν» με μια έκρηξη θυμού ή να «παγώσουν» δίνοντας την αίσθηση της απάθειας/αδράνειας.
 Η προσοχή τους αυτές τις στιγμές απορροφάται από αυτό στο οποίο επικεντρώνονται και τους είναι πολύ δύσκολο να ακούσουν και να υπακούσουν σε  οδηγίες και εντολές.
Αυτό κάνει τους άλλους να πιστεύουν ότι αμφισβητούν ή απορρίπτουν  την δικαιοδοσία τους και προκαλεί θυμό, τότε μπορεί να τους μιλήσουμε με ένταση ή να  φωνάξουμε και έτσι αρχίζει ένας φαύλος κύκλος. Η ένταση, η βιασύνη, οι φωνές σημαίνουν για εκείνους «κίνδυνος». Ο «κίνδυνος» προκαλεί περισσότερη αδρεναλίνη που σημαίνει λιγότερη διαύγεια και περισσότερη αντίδραση φυγής ή επίθεσης. 
   Αυτό που χρειάζονται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ένα ψύχραιμο και αν είναι δυνατόν φιλικό ερέθισμα που να τους υπενθυμίζει αυτό που πρέπει να κάνουν.
   Τα άτομα με αυτισμό ματαιώνονται πολύ εύκολα, πέφτει η αυτοεκτίμησή τους λόγω της αυστηρής κριτικής που ασκούν στον εαυτό τους. Δεν μπορούν να αντέξουν το λάθος κ έτσι καταφεύγουν σε μηχανισμούς άμυνας (αποφυγή, αλλαγή θέματος άρνηση).
   Αυτή τους η συμπεριφορά προκαλεί εκνευρισμό και θυμό στους άλλους και τελικά ρήξη με αποτέλεσμα και στις δύο πλευρές να αναπτυχθεί αίσθημα καχυποψίας και έλλειψη εμπιστοσύνης. Το άτομο με αυτισμό νιώθει πληγωμένο χωρίς κατανόηση και η άλλη πλευρά νιώθει αγανάκτηση και θυμό με αποτέλεσμα την απομάκρυνση και των δύο.
  Όταν συμβεί αυτό το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το άγχος του και να αντιμετωπίσουμε τα λάθη τους με μια επιβράβευση, ένα «δεν πειράζει κ εγώ χάλια το ζωγράφισα» και μια παρότρυνση για επανάληψη της προσπάθειας.
  Τα άτομα με αυτισμό δύσκολα θα ζητήσουν βοήθεια ή παρηγοριά καθώς το κοινωνικό τους ένστικτο είναι ελλιπές. Δυσκολεύονται να διαισθανθούν τα συναισθήματα των άλλων και φοβούνται την απόρριψη ή τον εμπαιγμό. Πρώτοι λοιπόν πρέπει να προσφερθούμε για βοήθεια ή να παροτρύνουμε τον ίδιο να μας την ζητήσει. Χρειάζεται να τους δείξουμε τον τρόπο να ξεπεράσουν το εμπόδιο της παρερμηνείας των συναισθημάτων και να τους διδάξουμε τρόπους επίλυσης των προβλημάτων τους ειρηνικά και για τις δύο πλευρές, πχ «μπορώ να έχω ένα άλλο χαρτί να ζωγραφίσω;».

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ
}  Ακολουθούμε τις επιλογές του παιδιού, έτσι μειώνουμε το άγχος αλλά και κρατάμε σε υψηλά επίπεδα το ενδιαφέρον του.
}  Παρατηρούμε τι αρέσει στο παιδί και ψάχνουμε για ενισχυτές ή ενισχυτικές δράσεις.
}  Χρησιμοποιούμε φυσικά κίνητρα και ενισχυτές πχ θέλοντας να το μάθουμε να ανταποκρίνεται σε απλές εντολές λέμε, «Άνοιξε την πόρτα για να πάμε βόλτα.»
}  Έχουμε έλεγχο των αντικειμένων ή των καταστάσεων παραμένοντας σταθεροί.
}  Βάζουμε δράσεις συντήρησης ενδιάμεσα σε καινούργιες και δύσκολες δραστηριότητες έτσι ώστε να αποφευχθεί η ματαίωση.

}  Επιβράβευση. 

Κυριακίδου Ελπίδα, παιδιατρική εργοθεραπεύτρια

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2016

Κατάκτηση αλφαβητισμού



Για την κατάκτηση αλφαβητισμού πολύ σημαντικός 

παράγοντας είναι ένα περιβάλλον πλούσιο 

σε αναγνωστικά ερεθίσματα. Ένα περιβάλλον το οποίο 

πρέπει να σφύζει από δείγματα γραπτού λόγου με νόημα και 

σημασία για τα παιδιά. Αφίσες παιχνιδότοπων, θεατρικών

 παραστάσεων, εισιτήρια, ημερολόγια, εφημερίδες, 

περιοδικά, παλιοί τηλεφωνικοί κατάλογοι, ληγμένοι 

λογαριασμοί, άδεια κουτιά συσκευασιών, πινακίδες,

 σημειωματάρια, χάρτες, κάρτες, διαφημιστικά και φυσικά 

βιβλία, πολλά και καλά παιδικά βιβλία, εγκυκλοπαίδειες, 

απαρτίζουν ένα εξαιρετικά πλούσιο περιβάλλον. Καθώς το 

παιδί παρατηρεί, πειραματίζεται και προβληματίζεται, επιδρά

 πάνω σε όλα αυτά, κατανοεί την λειτουργία του καθενός, 

αποκτά αναγνωστικές γνώσεις ιδιαίτερα χρήσιμες για την

 κατάκτηση του γραμματισμού – αλφαβητισμού. Ένα πλούσιο

 αναγνωστικό περιβάλλον εμπλουτίζει και βελτιώνει τις 

γνώσεις των παιδιών αναφορικά με διάφορα έντυπα αλλά και

 για τον γραπτό λόγο γενικότερα. Όσο όμως καλό και 

πλούσιο είναι ένα αναγνωστικό περιβάλλον, από μόνο του 

δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα. Η κατάκτηση του

 γραμματισμού θα εκτιναθεί με την καθοδήγηση και 

συμμετοχή των γονιών πρωτίστως και των εκπαιδευτικών. Οι 

αναγνωστικές εμπειρίες εμπλουτίζονται και 

πολλαπλασιάζονται με πολύ γρήγορο ρυθμό προσέχοντας 

παράλληλα να παρέχουμε ασφάλεια, αγάπη και ενδιαφέρον.

 Η αρμονική συνεργασία τέλος, των εκπαιδευτικών και των 

γονέων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία των 

παιδιών στην κατάκτηση του γραμματισμού και στην 

κατάκτηση των γνώσεων γενικότερα. Είναι πολύ δύσκολο οι 

εκπαιδευτικοί να τροφοδοτήσουν τα παιδιά με γνώσεις και

 δεξιότητες αν οι προσπάθειες αυτές δεν υποστηριχθούν 

από μία οικογένεια που να τις εκτιμά και να τις προχωρήσει 

ένα, δύο, τρία βήματα παραπάνω.


 Πορφύρη Δέσποινα, Νηπιαγωγός- Εμψυχώτρια